Η λίστα ιστολογίων μου

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

"...Μια ιστορία..."

“Ετσι την αποκαλουσε. Βασιλισσα της καρδιας του.”
“Ετσι τον αποκαλουσε. Πριγκιπα των ονειρων της.”

Ας πουμε μια ιστορια. 
Και ας βαλουμε την ημερομηνια 1980.


Μια φορα και ενα καιρο ηταν μια ομορφη βασιλισσα
και ενας ευγενικος πριγκιπας.

Περασαν πολλα χρονια μεχρι να σμιξουν τα δυο ομορφα αυτα πλασματα.
Ομως ζουσαν για αυτην την στιγμη χωρις να το ξερουν.

Μεχρι που η μοιρα τους , τους φιλουσε μια ζεστη συναντηση.
Ωσπου που τα καταφεραν σωμα και ψυχη συναντηθηκαν.
Καρδια και μυαλο ,σωμα και πνευμα εγιναν ενα.
Ολοι μιλουσαν για την αγαπη τους.
Ηταν το παραδειγμα εκεινης της εποχης

Η βασιλισσα του εδινε αγαπη
και ο πριγκιπας της εφερνε καθε μερα κοκκινα τριανταφυλλα
Πιανοντουσαν απο το χερι και ταξιδευαν συνεχεια
ταξιδευαν στα αστερια, στον κηπο της αγαπης ,στο δασος του ερωτα,
στην γεφυρα των ονειρων , στο βουνο της φαντασιας.
Παντα μαζι. Καθε στιγμη. Μια ολοκληρη ζωη.

Δεν τους ενοιαζε τιποτα,
Μονο να ειναι μαζι.
Δεν μετρουσαν τιποτα αλλο
παρα μονο την αγαπη που ειχε ο ενας για τον αλλο.

Η βασιλισσα ειχε ματια μονο για τον πριγκιπα της
και ο πριγκιπας μια καρδια δεμενη στα χερια της.

Ομως η ζωη ειχε αλλα σχεδια για αυτους.
Ο πριγκιπας επρεπε να φυγει.
Επρεπε να νικησει μια μαχη.
Για να προστατεψει το παλατι του και την βασιλισσα του.
για να μην παθουν ποτε κακο και για να μην ξαναχωρισου ποτε, για μια καλυτερη ζωη.

Αβασταχτη η ωρα της φυγης.
“Θα σε περιμενω” του ειπε η βασιλισσα.
Και εκεινος με οση δυναμη του ειχε απομεινει εφευγε κλαιγοντας μεσα στην αγκαλια της.
“Θα επιστρεψω” φωναξε.
....
Ετσι επειτα απο πολλα χρονια η μαχη αυτη αρχησε να παιρνει το τελος της και να εχει προδιαγραφες θρυλικες για το παλατι μα μια ανατροπη .Ενας λοιμος τα αλλαξε ολα. Νικηθηκαν. 1989..

Ο καιρος περνουσε ,τα χρονια εφευγαν.
Και ο πριγκιπας πουθενα.
Η βασιλισσα αρρωστησε απο την στεναχωρια της.
Δεν ειχε αλλη δυναμη να τον περιμενει.
Ο χρονος της τελειωνε.
Τα λουλουδια γυρω της αρχισαν να μαραινονται.
Το παλατι σκοτεινιασε.
Ριζωσε ο λοιμος.
Αρχισαν να γκρεμιζονται ολα.
Φωτιες υπηρχαν παντου απο τους κατακτητες.
Και ετσι ενα πρωινο της ανοιξης.
Απεβιωσε μονη της στον κηπο των ονειρων τους.
Κρατωντας ενα γραμμα στα χερια της..οπου ελεγε :
“Εισαι η βασιλισσα της καρδιας μου, Στο ειπα οτι θα ερθω” 1990..

**Το γραμμα εφτασε στα χερια της βασιλισσας ,μετα απο ενα χρονο.**

Η πραγματικοτητα μπορει να σκοτωσει ολα τα ονειρα μιας ολοκληρης ζωης.
Αν την αφησεις θα το κανει.Αν δεν την αφησεις τοτε συνεχιζε να ονειρευεσαι.



“...Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν...”

Υπαρχουν ανθρωποι που μπορουσαν να αγαπηθουν μα δεν το επελεξαν
και αλλοι ανθρωποι που μπορουσαν να αγαπησουν μα δεν το προσπαθησαν.

Συνεπως εχει να κανει με τον δρομο που αποφασιζεις εσυ να διαλεξεις.
Το αν θα αγαπηθεις η οχι η Το αν θα αγαπησεις η οχι.

Μονο φροντισε ο δρομος που θα διαλεξεις να μην σου στερησει τα αληθινα συναισθηματα, τους ομορφους ανθρωπους, την αγαπη και τον εαυτο σου.

Και να θυμασαι πως δεν θα μπορεσουν να σε αγαπησουν ολοι οι ανθρωποι που θα συναντησεις στην ζωη σου
και φυσικα ουτε εσυ θα μπορεσεις να τους αγαπησεις ολους.

Για αυτο αν σου δωθει ποτε η ευκαιρια να αγαπηθεις
μην την πεταξεις.
Θυμησου ποσοι ανθρωποι την χρειαζονται
και ποσοι ακομα ζουν για αυτη την στιγμη,
η οποια μπορει να ερθει αλλα μπορει και να μην ερθει.

Και αν παλι σου δωθει η ευκαιρια να αγαπησεις
κανε το δεν μπορεις να δωσεις τιποτα ποιο ομορφο απο αυτο.
κανε το με ολη σου την δυναμη, κανε το με ολη σου την ψυχη!

Ζησε το μην το σκευτεσαι.
Πες το μην το κουραζεις.
Τραγουδα το μην το γραφεις.
Νιωσε το μην το καταλαβεις.
Αγαπα το μην το παιδευεις.
Για να σε αγαπησει και αυτο.

**Το να μην αγαπηθεις ειναι το ποιο ασχημο συναισθημα που μπορεις να κουβαλας σε ολη σου την ζωη.
Ομως το να αγαπηθεις μπορει να το γιατρεψει.

Αλλα.... το αβασταχτο ειναι να σου σκοτωσουν την αγαπη που εχεις μεσα σου, αυτο δεν μπορει να γιατρευτει, δεν μπορει να συγχωρεθει και μενει για παντα ρημαγμενο στα στηθια σου μεσα ,ξεψυχωντας στο χρονο..μαραμενο απο την αληθεια του "Γιατι?".

Για αυτο προσεξε τι θα διαλεξεις ,θελεις να εισαι θυμα/ηττημενος, κυνηγος ή φονιας? ΕΣΥ ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ.**

"Κανεις δεν εχασε απο την αγαπη" και πως να χασεις? Οταν τα παιζεις ολα για ολα για αυτην.!"



"...Αν καμιά φορά βρεθούμε..."

Αν καμια φορα βρεθουμε..
μετα απο χρονια ξαφνικα,
ξερω οτι θα κοιταχτουμε
νοσταλγωντας τα παλια.

Θα μιλαμε με τα ματια..
θα κοιτιομαστε καλα,
θα γινομαστε κομματια
χωρις να βγαζουμε μιλια.

Και αν συνεχισω να κοιταω..
ελα παρε με απο δω
μα στο λεω το φοβαμαι,
οτι ποια δεν θα θυμαμαι.

Μα μια χαρη σου ζηταω,
αν και τοτε Μ'αγαπας,
θυμισε μου τις στιγμες μας
και τα λογια της καρδιας.

Αν δεις ουτε αυτο να πιανει
τοτε θυμισε μου απλα,
πως πολυ σε αγαπουσα,
με ενα δακρυ στην ματια.

Και αν και παλι δεν θυμαμαι..
μην ρωτησεις μην ρωτας
απλα δωσε μου το χερι
και φυγε σαν φυγας.

Μα πριν φυγεις κοιταξε με..
να σου πω ενα μυστικο
και ψιθυρισε μου λιγο,
“Αντιο ερωτα μου, Σ'αγαπω”



“...Aα ρε άνθρωπε...όλα σου τα έμαθαν λάθος τελικά...”


Αα ρε ανθρωπε εσυ που νομιζεις οτι για να εισαι ευτυχισμενος πρεπει να απαλλαγεις απο τον εαυτο σου.

Να σου ξεκαθαρισω λιγο το τοπιο σου?

Το να αποφασισεις να εισαι ευτυχισμενος χωρις να εισαι ταυτοχρονα ο εαυτος σου ειναι το μεγαλυτερο λαθος που μπορεις να κανεις στην ζωη σου. Γιατι?

Γιατι ας πουμε οτι ...καταφερνεις να πετυχεις στην ζωη σου και γινεσαι ενας φιλοδοξος ανθρωπος με ολα τα ονειρα και τους στοχους του πραγματοποιημενους , φτανεις ψηλα σε μορφωτικα και κοινωνικα επιπεδα.
Χωρις να εισαι ο εαυτος σου ,γιατι θελεις να εισαι ευτυχισμενος πρωτα απο ολα. Σωστα? Σωστα.

Συνεπως δεν θεωρησε ευτυχισμενος! Πετυχημενος θεωρησε.

Διοτι αφιερωσες τοσα χρονια προσπαθειας σε κατι "εικονικο" και "επιφανειακο" που ναι μεν σου εδωσε τα αποτελεσματα που ηθελες ,αλλα δεν σου εδωσε την πραγματικη αξια τους, το βαθος τους , δεν σου εδωσε την “αληθεια” τους. Ο κοπος σου, σου εδωσε απλα αλλο ενα αποτελεσμα!
Οχι την ευτυχια του αποτελεσματος. Οχι την χαρα του, την υπερηφάνεια του, την νοσταλγια του.

Για αυτο μην μπερδευεις την ευτυχια με την επιτυχια!
Ας πουμε ενα παραδειγμα.

Εισαι ενα μηλο. Ενα μηλο πανεμορφο απ'εξω ,κατακκονικο που ολοι θελουν να το αποκτησουν.
Εισαι το ποιο ομορφο απο ολα! Το ποιο νοστιμο απο ολα!
Ομως αν σε ανοιξω θα δω οτι εισαι... Σαπιο!

Αυτη ειναι η διαφορα της ευτυχιας με την επιτυχια οταν δεν εισαι ο εαυτος σου.

Τι εννοω?
Εννοω οτι αν δεν εισαι ο εαυτος σου ,δεν μπορεις να απολαυσεις την “αληθεια” της ζωης.
Εννοω οτι αν δεν εισαι ο εαυτος σου, ο συναισθηματικος σου χωρος ειναι κενος.
Εννοω οτι αν δεν εισαι ο εαυτος σου, ζεις συνεχως σε μια “εικονικη” πραγματικοτητα η οποια δεν ειναι πραγματικη.
Εννοω οτι αν δεν εισαι ο εαυτος σου δεν μπορεις να αντλησεις χαρα απο τα απλα καθημερινα πραγματα.
Εννοω οτι αν δεν εισαι ο εαυτος σου, δεν εισαι σε θεση να παρεις αποφασεις, διοτι θα ειναι της στιγμης.
Εννοω οτι αν δεν εισαι ο εαυτος σου ,δεν μπορεις να εισαι ευτυχισμενος.

Αντιθετος εισαι δεν εισαι ο εαυτος σου μπορεις να επιτυχεις, μα δεν μπορεις να νιωσεις την αξια της επιτυχιας σου.
Αρα η επιτυχια εχει να κανει με της δεξιοτητες σου, και
η ευτυχια με της ικανοτητες σου.

**Σου ειπαν οτι για να φτασεις ψηλα ,πρεπει να σπρωξεις ολους οσους σε αγαπανε και τους πιστεψες.
Αα ρε ανθρωπε δεν ξερω αν πρεπει να σε λυπηθω η να μπω στον ψευτικο κοσμο που ζεις!
Και αν μου ζητουσαν να σε περιγραψω με δυο λεξεις, τοτε θα ελεγα....Ψευτια και Ξεπουλημα.
Ειτε υλικων ειτε αυλων πραγματων.
..
Η ευτυχια δεν ειναι μονιμη, ειναι απλα λιγες η πολλες στιγμες μαζι! **

Κατι ηξεραν οι εξυπνοι αυτοι ανθρωποι που συνεχως μας ελεγαν " Αλλαξε πρωτα τον εαυτο σου και μετα τον κοσμο γυρω σου.
Αγαπησε πρωτα εσενα για να μπορεις να αγαπησεις και τους υπολοιπους."



"...Αλήθειες..."

Χτες το βραδυ με ρωτησε ενας κοντινος μου ανθρωπος πως ειμαι.
Ενω χιλιαδες κουβεντες και συναισθηματα μου περασαν απο το μυαλο
του απαντησα “....

Αγαπησα πολυ.
μα και πολλοι με εγκατελειψαν.

Ηταν τοσα που εκρυψα πισω απο την φωνη μου.
Και αλλα τοσα που ηθελα να τους πω.
Ηταν τοσα που εγραψα στο χαρτι μου.
Λυπαμαι που φτασαμε εδω..μα το εσκισα και αυτο.

“Σαγαπαω, μην φυγεις...” εγραψα.

Δεν θυμαμαι ποια ηταν η τελευταια φορα που σηκωθηκα χωρις να κλαιω.
Δεν θυμαμαι ποια ηταν η τελευταια φορα που γελασα.
Δεν θυμαμαι ποια ηταν η τελευταια φορα που πηρα μια αγκαλια.
Δεν θυμαμαι ποια ηταν η τελευταια φορα που ενιωσα καλα.
Δεν θυμαμαι ποια ηταν η τελευταια φορα που “ενιωσα”.
Δεν θυμαμαι ποια ηταν η τελευταια φορα που ειπα “την αληθεια”.

Μα θα σου πω κατι αποψε, ομορφε φιλε μου.
Κατι που ισως δεν στο ειπα ποτε.

Μετα απο τοσες νυχτες σιωπης.
Μετα απο τοσες μερες θλιψης.
Μετα απο τοσα παγωμενα δακρυα. 
Μετα απο τοση πικρη απογοιτευση.
Μετα απο τοσες πληγες και σκεψεις ανεπουλωτες.
Μετα απο τοση αντοχη και προσπαθεια.
Μετα απο τοσο καιρο..

“Δεν νιωθω ποια.
Ραγισα, εσπασα, εγινα χιλια κομματια και μετα αποτομα Σκληρινα.”

Και η αγαπη? Την αγαπη την επνιξα μεσα μου..τοσο πολυ που αρχισε να με δηλητηριαζει.
Τοσο πολυ που μπορω να νιωσω ολο το δηλητηριο της στο σωμα μου.
Και το δηλητηριο οπως και να το κανεις σε σκοτωνει..ειτε αργα και επωδυνα ειτε απλα και γρηγορα.

Δεν περναει ποια ο ερωτας απο εδω, ουτε την αγαπη θελω. Το φανταζεσαι οτι το ειπα αυτο?
Δεν πυστευω ποια. Δεν μπορω να πυστεψω. Δεν θελω. Δεν μ'αρεσει.

Μπορω να τα συνοψισω ολα μεσα σε δυο λεξεις “ Τα σιχαθηκα.” 

... “Καλα εσυ;” και αυτος σκεπτικος αποκριθηκε ..”Καλα”.

Οι "αληθειες" του ανθρωπου αλλαζουν και αυτη ειναι η δικια μου αληθεια "σημερα".!



Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

'Αν... Randyard Kipling" (Μετάφραση Κ.Βάρναλης)



Αν να κρατάς καλά μπορείς
το λογικό σου, όταν τριγύρω σου όλοι
τα έχουν χαμένα και σ΄εσέ
της ταραχής τους ρίχνουν την αιτία,

Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς
τον ίδιο τον εαυτό σου, όταν ο κόσμος
δεν σε πιστεύει κι΄αν μπορείς
δίχως να χάνεις την υπομονή σου κι΄

Αν οι άλλοι σε συκοφαντούν,
να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμα, κι΄

Αν σε μισούν εσύ ποτέ
σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,
μα να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ
σοφό στα λόγια,

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς
και να μην είσαι δούλος των ονείρων,

Αν να στοχάζεσαι μπορείς
δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου,

Αν ν΄αντικρύζεις σου βαστά
το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια,
κι όμοια να φέρεσαι σ΄αυτούς
τους δυό τυραννικούς απατεώνες,

Αν σου βαστά η ψυχή ν΄ακούς
όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη
παραλλαγμένη απ΄τους κακούς
για να ναι για τους άμυαλους παγίδα,
ή συντριμμένα να θωρείς
όσα σού΄χουν ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς
να χτίζεις μ΄εργαλεία πού΄ναι φθαρμένα

Αν όσα απόχτησες μπορείς
σ΄ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο μονομιάς
κορώνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις,
και να τα χάσεις κι΄απ΄αρχής
ατράνταχτος να ξεκινήσεις πάλι
και να μη βγάλεις και μιλιά,
ποτέ γι΄αυτόν τον ξαφνικό χαμό σου,

Αν νεύρα και καρδιά μπορείς
και σπλάχνα και μυαλό όλα να τα σφίξεις
να σε δουλέψουν ξαναρχής
κι ας είναι από πολύν καιρό σωσμένα,
και να κρατιέσαι πάντα ορθός
όταν δεν σού΄χει τίποτα απομείνει,
παρά μονάχα η θέληση
κράζοντας σ΄όλα αυτά βαστάτε,

Αν με τα πλήθη να μιλάς
μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες να γυρνάς ,
δίχως απ΄τους μικρούς να ξεμακραίνεις,

Αν μήτε φίλοι μήτε εχθροί ,
μπορούνε πια ποτέ να σε πειράξουν,
όλον τον κόσμο αν αγαπάς
μα και ποτέ πάρα πολύ κανένα,

Αν του θυμού σου τις στιγμές
που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου
μπορείς ν΄αφήσεις να διαβούν
την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,
δική σου θ΄άναι τότε ή γη
μ΄όσα και μ΄ότι απάνω της κι αν έχει
και κάτι ακόμα πιο πολύ,

Άντρας αληθινός θα΄σαι
παιδί μου.


Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Kάποτε θα φύγω...

Τι είναι αυτό που σε καθηλώνει σε ένα τόπο, σε μια σχέση, σε μια κατάσταση; Είναι φόβος για το άγνωστο; Για το μετά ; είναι η καρδιά σου που είναι κολλημένη σε αυτά που ξέρεις, εκτιμάς και τιμάς; Είναι που δε σου αρέσουν οι αλλαγές; Μήπως είναι ότι ακόμα δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για κάτι τέτοιο; Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να φύγουν , να απαλλαχτούν, να πάνε μακριά από όλα και όλους και όμως μένουν πάλι πίσω , μένουν πάντα εδώ.
Κάποτε άφησαν τους δούλους ελεύθερους και εκείνοι ξαναγύρισαν. Είναι η σιγουριά που θέλουμε να έχουμε ζώντας σε γνωστά πλαίσια; Ή ακολουθούμε πιστά εκείνο που λέμε μοίρα. Κάποτε έλεγες θα φύγω μα έγινες δέντρο έβγαλες ρίζες που σε κρατούν γερά δεμένο εδώ, τα δε κλαδιά σου θέριεψαν, ξεπέρασαν τις στέγες των σπιτιών και είναι τα μόνα που βλέπουν μακριά. Ατενίζουν το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και το μπλε βαθύ της θάλασσας. Όλοι οι άνθρωποι θέλουν κάποια στιγμή να φύγουν από κάπου, να αλλάξουν τοπία, παραστάσεις, να αλλάξουν επάγγελμα, σπίτι, συνήθειες, ακόμα και τους ανθρώπους που έχουν δίπλα τους. Κάποιοι όμως σε όλη τη διάρκεια της ζωή τους θέλουν να φύγουν και λένε συνέχεια: κάποτε θα φύγω.. και ονειρεύονται τη φυγή … ποτέ όμως δεν το κάνουν, απλά το λένε ίσως για να το πιστέψουν και οι ίδιοι, ίσως για να νιώσουν καλύτερα.
Βαρέθηκαν να ζουν νεκροί, στης απονιάς τον τόπο
Θέλουν να ανοίξουν τα φτερά, να βρουν καινούριο στόχο
Η μιζέρια τους κυριεύει, κάθε μέρα πιο πολύ
Και η θλίψη τους ποτίζει δηλητήριο την ψυχή
Η ζωή τους περιμένει κάπου αλλού σε άλλο τόπο
Και χαρά θα βρουν εκεί σίγουρα με κάποιο τρόπο.
Και όμως πάλι εδώ, για πάντα εδώ.. Κάποτε θα φύγω λένε..και φωτίζει το πρόσωπό τους. Κάποτε θα φύγω λένε… για να πάρουν δύναμη για να βγάλουν πέρα με τις δύσκολες καταστάσεις που περνάνε..Ναι έτσι είναι … κάποτε θα φύγουν… τότε όμως θα είναι η μοναδική φορά που θα θέλουν να μείνουν…
Πέρα από αυτό που νομίζουμε, από αυτό που ζητάμε απελπισμένα, πέρα από αυτό που λέμε ότι θέλουμε υπάρχει και μια άλλη αλήθεια ότι τις περισσότερες φορές ζούμε ακριβώς αυτό που θέλουμε να ζήσουμε. Η μεμψιμοιρία, χαρακτηριστικό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης, μας διακατέχει ! Μοιρολογούμε λοιπόν για τη ζωή μας, θέλουμε να ξεφύγουμε από καταστάσεις και όμως πώς να ξεφύγουμε από τα θέλω μας, από τον ίδιο τον εαυτό μας; Γιατί πραγματικά δεν υπάρχει δε μπορώ αλλά δε θέλω. Αναβάλουμε κάτι για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι. Έτσι και εδώ, γιατί όποιος θέλει δε λέει κάποτε αλλά τώρα! Και δεν το λέει απλά και μόνο αλλά το πράττει κιόλας.
Αν θέλεις πραγματικά να φύγεις, μη λες κάποτε θα φύγω, άνοιξε τα φτερά και πέτα εκεί που θες. Τώρα δεν είσαι δέντρο πια, τώρα δε βλέπουν μόνο τα κλαδιά σου τη θάλασσα και τον ουρανό αλλά ΕΣΥ! τώρα δεν έχεις ρίζες παρά μόνο φτερά, τώρα πετάς ελεύθερα και μακριά από όλα και όλους. Επιθύμησε το αυτό που λες ανύπαρχτο. Η χειρότερη μορφή δουλείας είναι εκείνη στον ίδιο μας τον εαυτό. Στα πραγματικά μας θέλω που εμείς οι ίδιοι δεν τα πραγματοποιούμε και τα καταπιέζουμε στα βάθη της ψυχής μας. Είμαστε αλυσοδεμένοι σε αυτό που λέμε ότι λέμε ότι δε μπορούμε να ξεφύγουμε, σε αυτό που λέμε ανύπαρχτο.
Μη λες λοιπόν κάποτε θα φύγω… και πας να το ονειρευτείς… μόνο φύγε! Φύγε τώρα! Δώσε στο όνειρο σου σάρκα και οστά. Ζήσε το όνειρο.
Χαρμπέα Ιωάννα, κοινωνιολόγος/εγκληματολόγος
Πηγή http://www.anapnoes.gr/kapote-tha-figo/


Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

'Οταν αγαπάς είναι για πάντα...!

Μερικοί άνθρωποι είναι γραφτό να είναι μαζί. Είναι οι δρόμοι τους που δεν χωρίζουν ποτέ, ακόμη κι αν θέλουν, ακόμη κι αν δεν μπορούν να είναι πλέον μαζί, δεν μπορεί να τους χωρίσει κανείς ακόμη κι αν ζουν χωριστά.. Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα τους ενώνει: Μια σκέψη, μια ιδέα, ένα μυστικό! Οι μεγάλες αγάπες είναι πάντα δυνατές. Κι ακόμη κι όταν περνάει καιρός, για να βρεθούν, για να μιλήσουν ή έστω να βρεθούν στο ίδιο μέρος, ακόμη και τότε, το βλέπεις στα βλέμματά τους, αγαπιούνται! Ό,τι κι αν πεις, δεν το ‘χεις νιώσει. Μόνο εκείνοι που το ένιωσαν μπορούν να ερμηνεύσουν τι θέλω να πω. Στα τραγούδια ακούς τη φωνή τους.. Μια είναι, πάντα μια ήταν! Μέχρι και μετά που έσπασαν... Όταν χάνεις έναν άνθρωπο αυτό δεν σηματοδοτεί και το τέλος της σχέσης σας. Πάντα θα υπάρχει κάτι... Δεν τελειώνει τίποτα εφόσον υπάρχει. Μόνο αν δεν ένιωσες ποτέ, μόνο τότε τελείωσε. Ν’ αγαπάς και να σ’ αγαπάνε.. Μα να θυμάσαι, αυτός που αγαπάς περισσότερο, είναι πάντα δίπλα σου, είτε είναι μαζί σου, είτε όχι.. Σαν φύλακας άγγελος.. Και όταν φτάσεις στην άκρη τότε θα καταλάβεις πως το μονοπάτι που διάλεξες, σε πηγαίνει πάλι εκεί...σε εκείνο το άτομο...


Πίστεψε...σε σένα!

Οταν..σε στενεύει ο εαυτός σου
Οταν... νιώθεις να μην χωράς πια στο νέο σου εγώ....
Οταν ....ασφυκτιάς σε κορσε από πρεπει και μοιρολατρικά <<θα συμβούν>>...
Οταν νιώθεις ότι πήρες 10 κιλά από ...εντονες κριτικές με επικριτικό βλέμμα για τις αναρχικές επιλογες σου να..ΖΕΙΣ....
Πίστεψε...σε σένα!
Αλλαξε ρούχα...
Αλλαξε εαυτό..
Αλλαξε ράφτη...
Τα πιο όμορφα ρούχα που ντυθηκα ήταν αόρατα <<σε αγαπώ και χάδια>>..
Τα πιο άνετα μπουφάν ήταν χέρια - φτερούγες!
Τα πιο ζεστά παλτό ήταν....κόκκινα χείλη από κρασί ποτισμένα!
Πίστεψε στο θαυμα...δες το....
Το θαυμα ήσουν εσύ.....
Το θαυμα είμαι εγώ...
Και θαυματα νέα γεννιούνται σαν συναντιόμαστε εστω και σε ένα..στίχο!!!!!!!
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!!!



Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Ο Έρωτας με το Ε κεφαλαίο δεν μιλά...!

Να μην υπάρχει τιποτα...
Ουτε καν εσυ..ουτε καν εγω...
Να βουλιαζει σε ενα απύθμενο βυθο επιθυμιων και φοβων το εγω μου μαζι με το εσυ σου....
Μαζι...οχι σαν ενα...μαζι!
Χωρια ..μα μαζί!
Ολοκληρα δυο ατελή κομματια που δεν δεχτηκαν ποτέ να γινουν συμβατικά <<μισά >> μισερεμενα , μιας ζωης που κρυβεται στο φως...
Στις σκιές και στην φλόγα ενος κεριου που τρεμοπαιζει να τρεμοπαιζει και η δικη σου καρδια...και η δικη σου ματιά ..και η δική σου ψυχή!
Ο Ερωτας με το Ε κεφαλαιο δεν μιλά...δεν χρειαζεται τιποτα να πει....τιποτα να αποκαλυψει,να ανακαλυψει,να ζητησει,να δωσει,να δικαιολογήσει!
Αυτος ο Ερωτας μιλα με σιωπες..
Βουβά, μα οχι στην νοηματική τα λεει όλα..χωρις να πει τιποτα!
Συναντησες ποτέ άλαλο Ερωτα?
(αν οχι..τι κριμα...)
Τους..τυφλούς και κουφους ερωτες με το ε μικρό και αναπηρο να φοβασαι..
Αυτους που..κουτσαινουν ταχα μου,στα φαναρια της επαιτειας και της ζωης να τους πεταξουν φραγκοδιφραγκα προσοχης!
Οι Ερωτες οι μεγαλοι..οι αχρονοι,οι αφοβοι,οι καρμικοί,οι ταξιδιαρηδες με ενα δισακι μονο αποσκευη στο συμπαν...δεν μιλουν...μα ακουν , μα γευονται,μα μυριζουν, μα αγγίζουν,μα τρεφονται ,μα χαιδευουν...μα.....ειναι λιγοι!
Αξιωθηκες τετοιον ερωτα?
Συμπυκνωμένη σιωπη σαν σμιγουν δυο κεφαλια..και τα λένε όλα χωρις να βγει ηχος....
Να συντονιζονται οι χτυποι της καρδιας ..και τα αναρχικα μυαλα , σε μια ιδεα που σηκωνει παντιερα και επανασταση!
Να σταματα ο χρονος και οι παλμοί ..οσο αγκαλιασμενοι ακινητοι..τρεχουν με ενα σπρευ στο χερι να γιομισουν γκραφιτυ πολυχρωμα την ανερωτική αυτη γκριζα πολη!
Να μην υπάρχει χτες σημερα και αυριο...να μην υπαρχει μνήμη και προσμονή..θυμηση και αναμνηση ..μονο σκορπιες εικονες μιας ζωης που όλο ΑΝ αναρωτιεται..που όλο ΑΝ αναμετρα και αναμετριεται!
Μιλησα χωρις λεξεις..
Εγραψα χωρίς πένα...
Ακουσα οσα δεν ειπε..
Ειπε όσα ρωτησα...
Και μετά....μετά η νυχτα εκανε οτι κανει χρόνια τωρα!
Εδωσε ενα σαξοφωνο στο φεγγαρι και μια κιθαρα στο κυμα...και με σκεπασε μαυρο...μαυρο να γινω και εγω...μερος της άυλο εκει που συχναζουν μονο αστρα και κομητες..εκει που ο ερωτας γινεται προσευχη παιδιου αγεννητου..εκει που ζουν οι σιωπες αιωνες τωρα!
Εκει που οτι φοβαμαι γινεται πέτρα..αλικτυπο του Αιγαιου και εγω το βαζω στην τσεπη του τζην μου φυλαχτο!
Φοβος φυλαχτό....
Πρωτη φορα μου με..φυλά φοβος!
Ηξερα για πριγκιποπούλες που τις φυλούσαν δρακοι...
Ηξερα για κυράδες που τις φυλούσαν οι νάνες τους...
Εγω....μια μικρη μαγισσα με φιλτρο μου μαγικο τις λεξεις μου....ενα φοβο εχω να με φυλά απο οτι δεν θελω πια...να φυλαχτώ!
Και μια σιωπή......
Μια σιωπή που πέρασα με κλωστη θαλασσια στον λαιμο μου....κατω απο το λευκο πουκαμισο..στο μερος της καρδιας!
Στο..υψος της ψυχης που ..πηρε μποι!!!!!
Τι σκληρή τελικα η ελευθερία των ονειρων!
Πόσο..δυσβασταχτα τα ανελευθερα ονειρα!
Καληνυχτα...



Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Κάποιοι έρωτες δεν τελειώνουν ποτέ...!

Τον αγαπας. Τον αγαπας τοσο πολυ που οσες φορες και να πεις τελος, οσες φορες και να διαγραψεις τα μηνυματα, τις φωτογραφιες, οσες φορες και να πεισεις τον εαυτο σου οτι θα εισαι καλα χωρις αυτον, δεν καταφερνεις ουτε στο ελαχιστον να τον μισησεις. Και οταν φτανει η ωρα του τελους σκεφτεσαι γιατι δεν προλαβα μια τελευταια αγκαλια; Γιατι εφυγα χωρις ενα φιλι; Γιατι τον αφησα εγω να φυγει χωρις να προσπαθησω να κανω κατι; Και συνεχως μεσα σου κυριαρχει ενας αντιλογος…Αλλα λεει το μυαλο αλλο η καρδια…το μυαλο συνεχως λεει να τον ξεχασεις και οτι ισως σου αξιζει κατι περισσοτερο κατι που θα ανταποκρινεται στις προσδοκιες σου..Η καρδια ομως ξερει οτι μονο αυτον θελει. Οτι αυτον ηθελε, θελει και θα θελει μεχρι να σταματησει να χτυπαει… Και σκεφτεσαι τι πρεπει να κανω; και εκει που ειχες πει οτι δεν θα ξαναριξεις τον εγωισμο σου, η δεν θα ξαναφερθεις ανωριμα, η δεν θα πεσεις στα ποδια του να τον παρακαλεσεις εισαι ετοιμη με μια λεξη του, να τα κανεις ολα αυτα μονο και μονο για να ξανανιωσεις την αγκαλια του..το χερι του στο λαιμο σου, τα χειλη του στα δικα σου..το σωμα του εναντια στο δικο σου..να ξανανιωσεις αυτην την μοναδικη ενοτητα που εσεις οι 2 εχετε και θα εχετε… και ενω εχεις υποσχεθει οτι δεν θα ξαναστειλεις, και απλα καθεσαι και γραφεις, η ιδεα του να σπασεις την υποσχεση σου μοιαζει τοσο δελεαστικη… και προσπαθεις να του εξηγησεις μεσα σε αψυχες λεξεις πως τον θες πισω, πως εισαι ετοιμη να παρατησεις τους παντες και τα παντα μονο αν στο ζητησει.. πως θα κανεις τα παντα για να σε συγχωρεσει..οτι και αν ειναι αυτο… και ελπιζεις…ελπιζεις γιατι ξερεις οτι αυτο που ειχατε δεν ηταν της πλακας…γιατι ολα αυτα ηταν ερωτας και αγαπη…γιατι δεν μπορεις να φανταστεις τον εαυτο σου να αποκαλει ερωτα κανεναν αλλον…γιατι εχεις συνδεσει αυτην την τοσο μικρη λεξουλα με αυτο το τοσο αγαπημενο σου ονομα που μεχρι και εσυ η ιδια τρομαζεις με το ποσο δυνατο ειναι αυτο που νιωθεις…και το κανεις..του στελνεις…ασχετα με τα σαγαπω, τα σε μισω, τα σε βαρεθηκα, τα κουραστηκα, τις ανωριμοτητες, τις σκηνες στα παρτυ… ασχετα με τα λαθος και τα σωστα…ασχετα με τις αποφασεις σας.. του στελνεις γιατι τον αγαπας οσο τιποτα στον κοσμο…και γιατι φοβασαι το να εισαι μακρυα του… φοβασαι το να ξερεις οτι θα γυρισεις το βραδυ στο σπιτι και δεν θα τον ακουσεις να σου μιλαει για ασχετα θεματα…φοβασαι οτι κανεις δεν θα σε κανει να γελασεις οπως εκανε αυτος…φοβασει οτι δεν θα ξαναηρεμισεις στην αγκαλια του…φοβασαι οτι ισως δεν σε αγαπαει αρκετα..φοβασαι να εισαι χωρις αυτον..γιατι απλα ο κοσμος σου ολος περιστρεφεται γυρω του…και πως να συνηθισεις σε ενας ξενον κοσμο; η καλυτερα θελεις να συνηθισεις σε εναν ξενο κοσμο;..και καπους εκει ειναι που τα ματια θολωνουν και δεν βλεπεις τι γραφεις…γιατι ειναι πολλα…και ξερεις οτι ενα ματσο λεξεις ισως να μην κανουν τιποτα…απλα νιωθεις την αναγκη να του τα πεις ολα αυτα…και αν επειτα αποφασισει να φυγει ξερεις οτι τουλαχιστον εσυ τα ειπες ολα…οτι παιζεις με ανοιχτα χαρτια και οχι ψευτικους εγωσμους παριστανονταντας πως δεν σε νοιαζει…και επειτα αφηνεις την επιλογη σε αυτον..θα φυγει η θα μεινει τελικα;…


Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

Εκείνοι οι έρωτες που μας ταξιδεύουν...!

Κι είναι κι εκείνοι οι έρωτες που σε σημαδεύουν...
Δεν έχει σημασία ο χρόνος που θα τους ζήσεις. Η ηλικία, η εμπειρία, η διάρκεια. Μετρά μόνο η ένταση των συναισθημάτων... Και κυρίως εκείνο το ακατανίκητο της πρώτης φοράς...
Κι ας έχουν υπάρξει μέχρι τότε άπειρες πρώτες φορές. Κι ας έχεις ερωτευτεί πέφτοντας με τα μούτρα, λέγοντας πως εκείνος θα είναι το λιμάνι σου, έχεις απογοητευτεί και συνεχίζεις...
Μέχρι την επόμενη φορά και κάθε φορά...
Ώσπου εμφανίζεται αυτός. Μπορεί να μη σου γεμίζει εξωτερικά το μάτι... Είναι στατιστικά αποδεδειγμένο, ότι ο βαρύς νταλκάς μας δεν είναι απαραίτητα κι ο πιο όμορφος που κυκλοφορήσαμε ποτέ...
Όμορφος δεν είναι, αλλά έχει κάτι... Κάτι που σε τραβά σα μαγνήτης. Σε ελκύει, όπως κανείς...
Κι ενώ δεν είναι το βαρύ, το σέρτικο το αρσενικό, σε παίζει στα δάχτυλα... Μια στο μέλι, μια στο ξύδι... Μια στον ουρανό, μια στα πατώματα. Και το πρόβλημα είναι ότι σ’αρέσει...
Γιατί έτσι είμαστε οι άνθρωποι, από τη φύση μας...
Καλά τα λιμάνια, με την άπνοια και τους κυματοθραύστες τους, αλλά εμείς θέλουμε πελάγη...
Θέλουμε ν’αρμενίζουμε πότε κόντρα, πότε πρίμα... Μόνο έτσι νιώθουμε πως ζούμε...
Εκείνος λοιπόν αναλαμβάνει καπετάνιος σου κι εσύ στις διαταγές του... Πειθήνιο και πρόθυμο πλήρωμα, μαζεύεις κι απλώνεις πανιά, σύμφωνα με τα παραγγέλματα...
Έρωτας. λιτός μα απόλυτος... Απλός και συνάμα άλυτος, σαν κόμπος ναυτικός...
Έρωτας που δεν τον περίμενες κι όμως σε βρήκε... Γιατί μην ακούς τι λένε για κατάστηθα χτυπήματα... Παραπληροφόρηση, λόγω της θέσης της καρδιάς...
Από καταβολής κόσμου, ο έρωτας θέλει να σε χτυπά στην πλάτη κι όχι στο στήθος...
Θέλει να μη βλέπεις, να μην περιμένεις... Έτσι ευχαριστιέται καλύτερα τα όσα σου προκαλεί... Πισώπλατες σαϊτιές, που όμως δε σε χάλασαν καθόλου...
Ίδιος στόχος, άλλο σύστημα αναφοράς, όπως θα έλεγαν και οι φυσικοί...
Βέβαια ο έρωτας, εξ’αρχής θέμα χημείας ήταν...
Μικρές νοθείες, σε καθόλου ελεγχόμενες συνθήκες και με ανεξέλεγκτες αντιδράσεις...
Δεν υπάρχουν δοσολογίες, δεν υπάρχουν ιδανικές συνθήκες και περιβάλλοντα. Σταυρώνεις τα δάχτυλα κι όπου βγει...
Χημεία είναι αυτή... Και στη χημεία ή καίγεσαι ή εκτινάσεσσαι...
Και στις δύο περιπτώσεις, το έχεις ζήσει... Το έχεις αφήσει να σου συμβεί, δίχως φόβους κι απωθημένα... Δίχως μπαγκάζια που σου φόρτωσαν πρώην στην πλάτη. Δίχως φαντάσματα και δαιμόνους...
Κι αν καείς, κάηκες... Θα συνέλθεις και θα βάλεις πλώρη γι’αλλού... Ταξιδιάρικες οι καρδιές μας ζητούν να ναυτολογηθούν. Κόντρα σε πληγές, απωθημένα κι άσχημες μνήμες...
Πως αλλιώς, αφού γεννήθηκαν για να ερωτεύονται άνθρωποι...
Μπορεί ο Ένας, ο μέγας καπετάνιος της καρδιάς σου, να φύγει μια μέρα... Άλλωστε το “έζησαν αυτοί καλά” των παραμυθιών, έχει μια σοφά διατυπωμένη ασάφεια...
Έζησαν καλά, μα έζησαν και μαζί;
Μπορεί ναι, μπορεί και όχι... Καλώς καμωμένο το ένα, καλώς καμωμένο και το άλλο... Κάθε εμπόδιο άλλωστε για καλό, όπως λέει κι ο σοφός λαός...
Φύγει ή μείνει ο βαρύς ο νταλκάς, πονεμένη ή όχι ιστορία, εσύ φρόντισε να ζήσεις καλά... Γιατί ζεις για σένα και για κανέναν άλλο... Γι’αυτό έχεις και την υποχρέωση να διαχειριστείς το χρόνο που σου δίνεται, όσο το δυνατόν πιο συνετά... Να τον ρουφήξεις ως το μεδούλι για να γευτείς τη νοστιμιά... Με σπασμένα μούτρα, με πίκρες κι άλλες τόσες χαρές κι ευτυχισμένες στιγμές...
Δικές σου οι μεν, δικές σου και οι δε...
Έχεις υποχρέωση να ζήσεις πλήρης συναισθημάτων, δικαίωμα να κάνεις λάθος τρώγοντας τα μούτρα σου και καθήκον να σηκωθείς και να πας γι’άλλα... Από την αρχή... Και για όσες αρχές χρειαστεί...
Κύκλος η ζωή, γυρνά ολοέναΚαι κάθε τέλος θα έρθει νομοτελειακά να συναντήσει την αρχή...
Με ό,τι αυτό συνεπάγεται... Νέους ανθρώπους, εμπειρίες, συναισθήματα... Νέα ταξίδια...
Κάθε μεγάλος έρωτας, κάθε τιμονιέρης στο ταξίδι μας και μια καταγραφή στο ημερολόγιο καταστρώματος...
Όταν δέσουμε άγκυρα κι αράξουμε οριστικά, τούτο το ημερολόγιο θα έχει ν’αποδείξει μόνο ένα πράγμα...
Πως κόντρα σε όσα για χρόνια πιστεύαμε, ο ένας και μοναδικός καπετάνιος της ύπαρξής μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι... Εμείς καθορίζουμε στίγμα, πορεία και προορισμό... Δικό μας το καράβι, δικό μας το ταξίδι, δική μας και η άγκυρα... Κυρίως αυτή...
Αυτά να θυμάστε και να ερωτεύεστε... Έτσι ταξιδιάρικα... Πελαγίσια... Άλλωστε η αλμύρα είναι που νοστιμεύει τη ζωή...

Πηγή : http://www.anapnoes.gr/


Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Μην κρίνεις, χωρίς να ξέρεις...!

Την λένε ορφανή...
Στην πραγματικότητα έχει χάσει τον πατέρα της σε αυτοκινηστικό δυστύχημα. Αιτία μια νταλίκα.

Τον λένε μπάσταρδο...
Στην πραγματικότητα ο πατέρας του παράτησε την μητέρα του και τον ίδιο σε ηλικία 10 μηνών.

Την λένε πουτάνα...
Στην πραγματικότητα είναι το πιο ευαίσθητο πλάσμα,δεν έχει ακουμπηθεί από άντρα κι ας είναι 18.

Τον λένε χοντρό...
Στην πραγματικότητα πάσχει από θυρεοειδή πάχους. Δεν μπορεί να ξεπεράσει το πρόβλημα του ούτε με χάπια.

Την λένε άσχημη...
Στην πραγματικότητα είναι όμορφη. Απλώς δεν είναι στο γούστο τους.

Τον λένε γκέι επειδή λέει πως αγαπάει έναν άντρα...
Στην πραγματικότητα εννοεί τον πατέρα του που τον έχασε μπροστά στα μάτια του σε ηλικία 10 χρονών. 

Την λένε σκύλα...
Στην πραγματικότητα κλαίει κάθε βράδυ. Βιάστηκε σε ηλικία 8 χρονών απ' τον πατριό της.

Τον λένε βρομιάρη,πως φοράει όλο τα ίδια ρούχα...
Στην πραγματικότητα του η οικογένεια του δεν έχει λεφτά ούτε για ψωμί."

Στην πραγματικότητα δεν έχεις ιδέα τι έχει περάσει ο καθένας ξεχωριστά... Ξέρεις το όνομα του,μα όχι την ιστορία του... Σου είναι εύκολο να κρίνεις,έχεις τις ανέσεις που αυτοί δεν έχουν,δεν έχεις περάσει ούτε το 1/4 από αυτά που πέρασαν αυτοί... Μιλάς για συναισθήματα,μα μόνο για τα δικά σου... Σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου... Γιαυτό και εσύ ο ίδιος καταστρέφεις την γενιά σου,μην κατηγορείς κανέναν άλλον γιαυτό...




Τι λέει για τη φιλία, το χρόνο και την αγάπη η Μέριλ Στριπ...!

Το γύρο του Διαδικτύου κάνει τις τελευταίες ώρες ένα κείμενο της Mέριλ Στριπ με τίτλο «Δεν έχω άλλη υπομονή», ένα κείμενο της ηθοποιού για το χρόνο που περνάει, τη φιλία, την αγάπη...

Γράφει η Μέριλ Στριπ:

«Δεν έχω υπομονή για κάποια πράγματα, όχι επειδή είμαι αλαζονική, αλλά επειδή έχω φτάσει σε ένα σημείο της ζωής μου όπου δεν μπορώ να χάνω χρόνο με ότι με δυσαρεστεί, ή με πληγώνει. Δεν έχω υπομονή για τον κυνισμό, για την υπερβολική κριτική και τις απαιτήσεις οποιασδήποτε φύσης. 

Δεν έχω πια τη διάθεση να αρέσω σε όσους δεν αρέσω, να αγαπάω αυτούς που δεν με αγαπάνε και να χαμογελάω σε αυτούς που δεν μου χαμογελάνε. Δεν μπορώ να χαλαλίσω ούτε λεπτό σε αυτούς που λένε ψέματα, ή θέλουν να με χειραγωγήσουν. 

Αποφάσισα ότι δεν θέλω να συνυπάρχω με οποιονδήποτε προσποιείται, υποκρίνεται, είναι ανειλικρινής ή με κολακεύει. Δεν μπορώ να ανεχθώ ούτε την επιλεκτική γνώση, ούτε  την ακαδημαϊκή αλαζονεία. Δεν με ενδιαφέρει ούτε το κουτσομπολιό. 

Αντιπαθώ τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρίσεις. Πιστεύω στον κόσμο των αντιθέτων και γι αυτό αποφεύγω ανθρώπους με δύσκαμπτες και άτεγκτες προσωπικότητες. Στη φιλία απεχθάνομαι την έλλειψη αφοσίωσης και την προδοσία. Δεν τα πάω καλά με όσους δεν ξέρουν να πουν μια καλή κουβέντα, ή μια λέξη ενθάρρυνσης. Βαριέμαι τις υπερβολές και δεν μπορώ να αποδεχθώ αυτούς που δεν αγαπάνε τα ζώα. 

Και πάνω από όλα δεν έχω υπομονή για όποιον δεν αξίζει την υπομονή μου».



Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Καλό μήνα...!

Καλό μήνα...
Μην μου στενοχωριέσαι μάτια μου....
Το καλοκαίρι δεν έφυγε...εδώ θα μείνει...στην άκρη του ποτηριού με το κρασί που τώρα μαζεύουμε τα σταφύλια του...
Στην κούνια του κήπου που θα ανεμίζει φύλλα χρυσά!!
Στα αλμυρά σου μάτια από ένα δάκρυ και ένα κύμα...
Στο φιλί σου σαν παγωτό σπιτικό που θα φτιάξω για σένα μόνο....να σε φιλέψω Αύγουστο!
Στην άμμο που θα μείνει κρυμμένη από την σκούπα της καθαριότητας ,κάτω από το κρεβάτι που θα ονειρεύεσαι...να αφήνει λίγο ανασταστη την καρδιά!!
Στον άνεμο που θα κουνά τα λευκά δαντελένια κουρτινάκια σαν πανιά ιστιοφόρου να ξεκινάς ταξίδια...
Το καλοκαίρι δεν έφυγε μάτια μου...
Ποτέ δεν φεύγει..Εσύ μονάχος έφτιαξες βαλίτσες να πας να βρεις έναν χειμώνα!!
Καλό μήνα....



Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Σήμερα παγκόσμια μέρα φιλίας...!

Σήμερα παγκόσμια μέρα φιλίας!
Φιλία!!!
Ναι....εχω φίλους..όχι γνωστούς..ΦΙΛΟΥΣ!
Απο αυτούς που γελανε ,κλαινε,τραγουδανε,χορευουν,ακουν ,μιλούν,δίνουν,ζητούν!
Φίλος βλέπεις για μένα ,είναι αυτός που θα ακούσει τον καημό σου και θα σε βοηθήσει να τον ξεπεράσεις, που θα χαρεί με τη χαρά σου, και θα αγωνιστεί για το δίκιο σου, όταν αυτό υπονομεύεται. 
Δεν θα ζητήσει ποτέ αντάλλαγμα για αυτό, δεν θα σου το χτυπήσει με φρασεις τυπου<<χμμμ στα έλεγα εγω..>>ή <<ας προσεχες>> γιατι απλά λατρευει τα λάθη σου,κανει τα ίδια και αυτος αλλωστε!
Θα σου δώσει αυτό που χρειάζεσαι όταν σου λείπει, αλλά και θα σε ρωτήσει αν χρειάζεσαι κάτι, ακόμη και αν είσαι επαρκής στα πάντα.
Θα τηλεφωνήσει για καληνύχτα και καλήμερα , και θα σου υπενθυμίσει την παρουσία του, σε περίπτωση που βρεθείς σε ανάγκη και χρειαστείς βοήθεια.
Θα...χαθεί για μέρες γιατί δεν είναι καλά αλλα σαν βρεθειτε θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα!
Ενας σωστός φίλος δεν ξεχνάει ποτέ και...καποιες φορές κάνει ότι ξεχνά αυτα που ΕΣΥ εχεις αναγκη να ξεχάσεις!
Ο φίλος δεν θα ξεχάσει ποτέ τις στιγμές που περάσατε μαζί, και κάθε φορά που θα είστε παρέα θα αναπολείτε στιγμές του παρελθόντος και θα κλαίτε άλλοτε από γέλια, και άλλοτε από συγκίνηση. Γιατί το χαμόγελο του ενός, θα καθρεπτίζεται στο χαμόγελο του άλλου, και το δάκρυ του ενός θα ποτίζει την καρδιά του άλλου. Αμοιβαία συναισθήματα, σε μία σχέση αλληλοπροσφοράς και ανταπόδωσης, όχι όμως από υποχρέωση, αλλά από μία εσώτερη ανιδιοτελή ανάγκη παροχής, τόσο συναισθημάτων, όσο και αγαθών, που στήνουν το πορταίτο της ζωής μας που καθρεφτιζουν το εγω μας στο εσυ του αλλου.
Το ακουστικό στο σταθερο-κινητο θα το σηκώνει πάντα στην περίπτωσή σου όπου κι αν ειναι γιατι είναι οπου εισαι. .
Ενας φίλος, βλέπει τον εαυτό του άλλοτε περισσότερο, και άλλοτε λιγότερο στα μάτια του φίλου του. Είναι όταν τα «θέλω»,γινονται θελω του χωρίς πρεπει!
Φιλος....αυτος που θα σου παραχωρήσει τον ώμο του για να κλάψεις, που θα σε σηκώσει να χορέψετε όταν δεν θα έχεις όρεξη, που θα σε αφήνει να εκδηλώνεις το «είναι» σου, και θα δέχεται τον πραγματικό σου εαυτό, που θα βρίσκει πάντα μία αφορμή για να ξεκινήσει την κουβέντα και που θα σου λέει κάθε μέρα καλημέρα, που αν σου τελειώνει η δύναμη, θα σου δίνει από τη δική του, και αν σκοντάψεις θα σε σηκώσει, αγνοώντας τον ενδεχόμενο κίνδυνο να πέσει και ο ίδιος.Θα πεσει,θα σκονιστει και θα χαμογελάσει!
Αυτός είναι ο φίλος, και όσους πιο πολλούς διαθέτει ένας άνθρωπος, τόσο πιο ευτυχισμένος είναι.
Γιατί στην αληθινή φιλία, η ιδιοτέλεια, η φιλοκέρδεια, η συμφεροντολογία, η κερδοσκοπία, η σκοπιμότητα και η ωφελιμότητα είναι άγνωστες λέξεις, και μόνο η αγάπη και η ανυστεροβουλία υπάρχουν, εξαλείφοντας τη ζήλια, τον ανταγωνισμό, το μίσος και την αδιαφορία. Γιατί ο φίλος θα είναι πάντα δίπλα σου, όντας η προέκταση του εαυτού σου, κάνοντας κατ’αυτό τον τρόπο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στο «εγώ» και το «εσύ», και προτάσσοντας το «εμείς» σθεναρά και απροκάλυπτα!
ΕΜΕΙΣ....
Αχ μανα ..μπορεί να μου έδωσες έναν αδελφό....αλλά εγω απόκτησα και άλλα αδελφια!
ΠΟΛΛΑ,,,,και ειναι όμορφα!
Φιλοι μου Χρονια μας Πολλα!



Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

Το βάζο...!

<<Εχεις σπασει βάζο ποτέ?
Εμεινες να το κοιτας σαστισμένος για την ...ζημια που του έκανες ή βιάστηκες να το σκουπισεις να το μαζεψεις με το φαρασι και να το..πεταξεις?
Τι να το κάνεις ένα σπασμένο βαζο αλλωστε?
Τι χρησιμοτητα ή τι ομορφιά θα είχαν τα κομματακια του...
Νερό δεν μπορεί να συγκρατήσει..λουλουδια ακριβά δεν μπορεί να φιλοξενήσει...το σαλονι σου θα το ασχημυνε ενα...σπασμενο θρυμματισμενο αχρηστο πια βαζο!!!
Μήπως όμως ανήκεις στην <<αλλη κατηγορία >> που θα το μαζευε με επιμελεια - κι ας εκοβες τα χερια σου..κι ας ματωνες- για να το κολλησεις...με υπομονη,τρυφεροτητα , αγαπη,νοσταλγία....
Ενα ενα, κομματι διαφανο ...μηπως ,μπας λεω και εβρισκες χρονο να το συναρμολογησεις σαν παζλ πολυχρωμο που καποτε φιλοξενησε τα ονειρα σου....τις καλυτερες στιγμες σου...τις μαγικες σου εικονες,τα λουλούδια-στιγμες που σου χάρισαν ακριβό μπουκέτο αγάπες και ερωτες?
Και...και....αναρωτιεμαι....θελω τοσο πολυ να μου πεις...αν ...αν οντως εισαι απο αυτους που εκατσαν και κολλησαν το ερμο γυαλινο βαζακι....μετα..μετα τι εκανες μαζι του?
Το παραχωνιασες σε μια γωνια σαν αχρηστο..ασχημο πλεον αντικειμενο που απλα...αναδεικνυε την ικανοτητα σου σαν μαστορα , σαν υπερανω ανθρωπο , σαν δημιουργο του κατα εικονα και ομοιωση?
Μηπως θα σε εκνευριζε τελικα η ατελεια που ΕΣΥ ηξερες απο παντα οτι υπηρχε?
Μηπως και φοβοσουν ότι θα την δουν οι....αλλοι και σε βαλουν στο στομα τους????
Παντα τα..στοματα τα πεινασμενα...
Οι καρδιες και ποιοι χωρανε σε αυτες ...ποτε!!!
Τα στοματα μόνο να σε καταπίνουν...
Τι αραγε θα εκανες?
Ποιος εισαι?
Λες ....λες να εισαι απο αυτους τους λιγους και ξεχωριστους....τους τρελους και ονειροπολους που....θα το εβαζαν το κολλημενο βαζακι μπροστα μπροστα στο τζακι με την..σπασμενη του πλευρα να χαμογελα στραβα....σαν ρωγμη αυθαδικη στον χρονο και στον χωρο...?
Λες..λες να είσαι απο αυτους που...θα ξεσκονιζαν καθε μερα την πληγη του....κι ας μην εκλεινε ποτε....που θα τους αρκουσε οτι μπορουσε παλι να γεμισει νερό..να δροσισει λουλουδια...να υπαρχει απλα..εστω και ελλατωματικο....
Υπαρχει...σαν ελλατωματικο.....
Σε εναν μη τελειο κοσμο......ποσοι τελειοι αντεχουν την ατελεια?
Ποσοι ατελείς αντεχουν να....τους κολλησουν τελεια χερια?
Αν....αν ημουν βαζο...αν εσπαγα....
Αν....αν ησουν βαζο..αν εσπαγες....
Ατελη ..λαθος χερια θα ηθελα να με φτιαξουν γιατι αυτα τα χερια...καποτε καποιος αλλος τα ειχε...γιατρεψει και ξερουν απο πληγες!!!!
Ολοι κουβαλαμε πληγες-ρωγμες!
Φοβαμαι τα ..γερα κρυστάλλινα ακριβα βαζα!
Εσυ?
Τι εισαι εσυ που με διαβαζεις αποψε?
Γερός?
Σπασμένος?
Διορθωτής και λατρης της ατελειας?
Επισκευαστης και μυστικοπαθής μικρος Θεος?
Τι αραγε?
Ποιός είσαι..πες μου>>