Η λίστα ιστολογίων μου

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Σήμερα παγκόσμια μέρα φιλίας...!

Σήμερα παγκόσμια μέρα φιλίας!
Φιλία!!!
Ναι....εχω φίλους..όχι γνωστούς..ΦΙΛΟΥΣ!
Απο αυτούς που γελανε ,κλαινε,τραγουδανε,χορευουν,ακουν ,μιλούν,δίνουν,ζητούν!
Φίλος βλέπεις για μένα ,είναι αυτός που θα ακούσει τον καημό σου και θα σε βοηθήσει να τον ξεπεράσεις, που θα χαρεί με τη χαρά σου, και θα αγωνιστεί για το δίκιο σου, όταν αυτό υπονομεύεται. 
Δεν θα ζητήσει ποτέ αντάλλαγμα για αυτό, δεν θα σου το χτυπήσει με φρασεις τυπου<<χμμμ στα έλεγα εγω..>>ή <<ας προσεχες>> γιατι απλά λατρευει τα λάθη σου,κανει τα ίδια και αυτος αλλωστε!
Θα σου δώσει αυτό που χρειάζεσαι όταν σου λείπει, αλλά και θα σε ρωτήσει αν χρειάζεσαι κάτι, ακόμη και αν είσαι επαρκής στα πάντα.
Θα τηλεφωνήσει για καληνύχτα και καλήμερα , και θα σου υπενθυμίσει την παρουσία του, σε περίπτωση που βρεθείς σε ανάγκη και χρειαστείς βοήθεια.
Θα...χαθεί για μέρες γιατί δεν είναι καλά αλλα σαν βρεθειτε θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα!
Ενας σωστός φίλος δεν ξεχνάει ποτέ και...καποιες φορές κάνει ότι ξεχνά αυτα που ΕΣΥ εχεις αναγκη να ξεχάσεις!
Ο φίλος δεν θα ξεχάσει ποτέ τις στιγμές που περάσατε μαζί, και κάθε φορά που θα είστε παρέα θα αναπολείτε στιγμές του παρελθόντος και θα κλαίτε άλλοτε από γέλια, και άλλοτε από συγκίνηση. Γιατί το χαμόγελο του ενός, θα καθρεπτίζεται στο χαμόγελο του άλλου, και το δάκρυ του ενός θα ποτίζει την καρδιά του άλλου. Αμοιβαία συναισθήματα, σε μία σχέση αλληλοπροσφοράς και ανταπόδωσης, όχι όμως από υποχρέωση, αλλά από μία εσώτερη ανιδιοτελή ανάγκη παροχής, τόσο συναισθημάτων, όσο και αγαθών, που στήνουν το πορταίτο της ζωής μας που καθρεφτιζουν το εγω μας στο εσυ του αλλου.
Το ακουστικό στο σταθερο-κινητο θα το σηκώνει πάντα στην περίπτωσή σου όπου κι αν ειναι γιατι είναι οπου εισαι. .
Ενας φίλος, βλέπει τον εαυτό του άλλοτε περισσότερο, και άλλοτε λιγότερο στα μάτια του φίλου του. Είναι όταν τα «θέλω»,γινονται θελω του χωρίς πρεπει!
Φιλος....αυτος που θα σου παραχωρήσει τον ώμο του για να κλάψεις, που θα σε σηκώσει να χορέψετε όταν δεν θα έχεις όρεξη, που θα σε αφήνει να εκδηλώνεις το «είναι» σου, και θα δέχεται τον πραγματικό σου εαυτό, που θα βρίσκει πάντα μία αφορμή για να ξεκινήσει την κουβέντα και που θα σου λέει κάθε μέρα καλημέρα, που αν σου τελειώνει η δύναμη, θα σου δίνει από τη δική του, και αν σκοντάψεις θα σε σηκώσει, αγνοώντας τον ενδεχόμενο κίνδυνο να πέσει και ο ίδιος.Θα πεσει,θα σκονιστει και θα χαμογελάσει!
Αυτός είναι ο φίλος, και όσους πιο πολλούς διαθέτει ένας άνθρωπος, τόσο πιο ευτυχισμένος είναι.
Γιατί στην αληθινή φιλία, η ιδιοτέλεια, η φιλοκέρδεια, η συμφεροντολογία, η κερδοσκοπία, η σκοπιμότητα και η ωφελιμότητα είναι άγνωστες λέξεις, και μόνο η αγάπη και η ανυστεροβουλία υπάρχουν, εξαλείφοντας τη ζήλια, τον ανταγωνισμό, το μίσος και την αδιαφορία. Γιατί ο φίλος θα είναι πάντα δίπλα σου, όντας η προέκταση του εαυτού σου, κάνοντας κατ’αυτό τον τρόπο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στο «εγώ» και το «εσύ», και προτάσσοντας το «εμείς» σθεναρά και απροκάλυπτα!
ΕΜΕΙΣ....
Αχ μανα ..μπορεί να μου έδωσες έναν αδελφό....αλλά εγω απόκτησα και άλλα αδελφια!
ΠΟΛΛΑ,,,,και ειναι όμορφα!
Φιλοι μου Χρονια μας Πολλα!



Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

Το βάζο...!

<<Εχεις σπασει βάζο ποτέ?
Εμεινες να το κοιτας σαστισμένος για την ...ζημια που του έκανες ή βιάστηκες να το σκουπισεις να το μαζεψεις με το φαρασι και να το..πεταξεις?
Τι να το κάνεις ένα σπασμένο βαζο αλλωστε?
Τι χρησιμοτητα ή τι ομορφιά θα είχαν τα κομματακια του...
Νερό δεν μπορεί να συγκρατήσει..λουλουδια ακριβά δεν μπορεί να φιλοξενήσει...το σαλονι σου θα το ασχημυνε ενα...σπασμενο θρυμματισμενο αχρηστο πια βαζο!!!
Μήπως όμως ανήκεις στην <<αλλη κατηγορία >> που θα το μαζευε με επιμελεια - κι ας εκοβες τα χερια σου..κι ας ματωνες- για να το κολλησεις...με υπομονη,τρυφεροτητα , αγαπη,νοσταλγία....
Ενα ενα, κομματι διαφανο ...μηπως ,μπας λεω και εβρισκες χρονο να το συναρμολογησεις σαν παζλ πολυχρωμο που καποτε φιλοξενησε τα ονειρα σου....τις καλυτερες στιγμες σου...τις μαγικες σου εικονες,τα λουλούδια-στιγμες που σου χάρισαν ακριβό μπουκέτο αγάπες και ερωτες?
Και...και....αναρωτιεμαι....θελω τοσο πολυ να μου πεις...αν ...αν οντως εισαι απο αυτους που εκατσαν και κολλησαν το ερμο γυαλινο βαζακι....μετα..μετα τι εκανες μαζι του?
Το παραχωνιασες σε μια γωνια σαν αχρηστο..ασχημο πλεον αντικειμενο που απλα...αναδεικνυε την ικανοτητα σου σαν μαστορα , σαν υπερανω ανθρωπο , σαν δημιουργο του κατα εικονα και ομοιωση?
Μηπως θα σε εκνευριζε τελικα η ατελεια που ΕΣΥ ηξερες απο παντα οτι υπηρχε?
Μηπως και φοβοσουν ότι θα την δουν οι....αλλοι και σε βαλουν στο στομα τους????
Παντα τα..στοματα τα πεινασμενα...
Οι καρδιες και ποιοι χωρανε σε αυτες ...ποτε!!!
Τα στοματα μόνο να σε καταπίνουν...
Τι αραγε θα εκανες?
Ποιος εισαι?
Λες ....λες να εισαι απο αυτους τους λιγους και ξεχωριστους....τους τρελους και ονειροπολους που....θα το εβαζαν το κολλημενο βαζακι μπροστα μπροστα στο τζακι με την..σπασμενη του πλευρα να χαμογελα στραβα....σαν ρωγμη αυθαδικη στον χρονο και στον χωρο...?
Λες..λες να είσαι απο αυτους που...θα ξεσκονιζαν καθε μερα την πληγη του....κι ας μην εκλεινε ποτε....που θα τους αρκουσε οτι μπορουσε παλι να γεμισει νερό..να δροσισει λουλουδια...να υπαρχει απλα..εστω και ελλατωματικο....
Υπαρχει...σαν ελλατωματικο.....
Σε εναν μη τελειο κοσμο......ποσοι τελειοι αντεχουν την ατελεια?
Ποσοι ατελείς αντεχουν να....τους κολλησουν τελεια χερια?
Αν....αν ημουν βαζο...αν εσπαγα....
Αν....αν ησουν βαζο..αν εσπαγες....
Ατελη ..λαθος χερια θα ηθελα να με φτιαξουν γιατι αυτα τα χερια...καποτε καποιος αλλος τα ειχε...γιατρεψει και ξερουν απο πληγες!!!!
Ολοι κουβαλαμε πληγες-ρωγμες!
Φοβαμαι τα ..γερα κρυστάλλινα ακριβα βαζα!
Εσυ?
Τι εισαι εσυ που με διαβαζεις αποψε?
Γερός?
Σπασμένος?
Διορθωτής και λατρης της ατελειας?
Επισκευαστης και μυστικοπαθής μικρος Θεος?
Τι αραγε?
Ποιός είσαι..πες μου>>



Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Ζεις την ζωή που θέλεις...;

Ζεις την ζωή που θέλεις?
Και αν Δεν την ζεις... ποιον κατηγορείς για αυτό?
Τούς γύρω σου ή.... εσένα?
Ναι εσένα... σε εσένα μιλάω άλλωστε ,που ξέρω οτι ξυπνάς και κοιμάσαι με όνειρα δανεικά... μες την γκρίνια, μες στο γκρίζο...
Ποιος φταίει... ποιόν κατηγορείς για την ζωή που Δεν έχεις???
Δική σου είναι η ζωή... μέσα σου ζει... μαζί σου προχωρά... με σένα σταματά...
Η σκιά γεννιέται από το φως μα θέλει σκοτάδι για να την.. δεις σε τοίχο ψυχής...
Η ζωή παίζει κρυφτό στις επιθυμίες σου... στις προδοσίες σου... στους φόβους σου!
Έλα τώρα.... παράδέξου το... αν δεν ζεις την ζωή που λαχτάρας...ΕΣΥ φταις...
Οί άγγελοι σου θα νικήσουν τούς δαίμονες σου μόνο αν ΕΣΥ δώσεις το σύνθημα ,και ανεξάρτητα με τις ευχές πού πήρες και έδωσες από τις τρεις μοίρες νονές σου... η ζωή σου σε περιμένει να της βάλεις ένα κόκκινο μαγιό και να την πάς βόλτα να την κεράσεις παγωτό βανίλια-φράουλα!!!!
Η ζωή σου θέλει να μεγαλώσει και όχι να μείνει παιδί σε τιμωρία...
Η ζωή είναι δικιά σου... και ποτέ... ποτέ... δεν κατάλαβες Ότι το Πιο όμορφο και γυαλιστερό δώρο που ξετυλίξες ποτέ... αυτή ήταν... και εσύ άφησες... άλλους Να παίξουν με το δώρο σου ..όσο εσύ έπαιζες κρυφτό από εσένα!!!



Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Ο χρόνος της Ζωής μας μετριέται με...!

Μια μέρα, ένας ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του, που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.
Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από το μονοπάτι. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο.
Μια μπρούντζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει. Ξαφνικά, αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σ' εκείνο το μέρος. Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα. Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου.
Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι' αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια απ' τις πέτρες: Αμπντούλ Ταρέγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, δύο εβδομάδες και 3 μέρες.
Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα. Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ' εκείνο το μέρος. Κοιτάζοντας γύρω του, ο άνθρωποις ότι και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή. Πλησίασε να τη διαβάσει. Έλεγε:Γιαμίρ Καλίμπ: έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες. Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση. Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος. Μία μία, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες. Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές: ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού. Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό, μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια ...
Νικημένος από μια αβάσταχτη θλίψη, έκατσε κι άρχισε να κλαίει. Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε. Τον κοίταξε να κλαίει για λίγο σιωπηλός, και μετά τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή.
«Όχι, για κανέναν συγγενή» είπε ο ερευνητής. «Τι συμβαίνει σ' αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος; Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σ' αυτό το μέρος; Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπου; και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά:»
Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε: «Μπορείτε να ηρεμήσετε. Δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο. Θα σας εξηγήσω ...
»Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα δεκαπέντε του χρόνια, οι γονείς του του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας. Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει:
Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε. Στ' αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.
»Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις και μισή:»
»Και μετά, η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού ... Πόσο κράτησε; Μόνο το ενάμισι λεπτό του φιλιού; Δύο μέρες; Μια εβδομάδα;
»Και η εγκυμοσύνη, και η γέννηση του πρώτου παιδιού;
»Και ο γάμος των φίλων;
»Και το ταξίδι που πάντα ήθελε;
»Και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα;
»Πόσο κράτησε στ' αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων;
»Ώρες; Μέρες; Έτσι , συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε ... Κάθε λεπτό.
»Όταν κάποιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιό του και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του. Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΖΗΣΕΙ»


Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Ο έρωτας...!

Υπάρχουν στιγμές -τόσες δα στιγμές- που ο έρωτας δεν θέλει τίποτα σημαντικό για να γεννηθεί....
Δεν θέλει ιδιαίτερο φωτισμό (σκοταδι ζητά), δεν θέλει σκηνοθεσία και σαμπανια, δεν θέλει ήλιο για να τον φωτίσει παρά μονάχα βροχή να τον βαφτίσει αμαρτία....
Του αρκούν κάτι πέτρες για κάθισμα, λίγος αέρας για να μεταφέρει σαν γύρη την μυρωδιά των κορμιών και αλμύρα θαλασσινή να την κάνει τραγούδι ένας Γκάτσος με πένα μια ηλιαχτίδα και χαρτί ένα σύννεφο!!!
Δυο ιστορίες διαφορετικές μεταξύ τους,δυο ζωες ασύνδετες που θέλουν να συναντηθούν και να γίνουν μία....Σταυροδρόμια που ανταμώνουν στο πουθενά..σε ενα συμπαν αναρχικό και άναρχο!!
Δυο ανθρώπους να χρειάζεται ο ένας τον άλλον και να μην φοβαται να το πει, ανοιχτές καρδιές και μάτια που ψάχνουν να δουν τι θυμάται η ψυχή και τι αγαπα το μυαλό το θολωμένο(σαν ούζο νερωμενο).
Δεν έχει σημασία ποιοι είναι και τι ήταν...Δεν εχει σημασια η απόσταση που μπορεί να τους κρατήσει κάποιες μέρες μακριά...καποιους μηνες χωρια..καποια χρονια σε απόσταση ..μια ζωή σε διασταση από τα θέλω τους..ζωές επτά για να κυνηγιούνται αιώνια!!
Δεν έχουν σημασία οι υποχρεώσεις τους..ώρες εργασίες....οι στιγμες κοπανας...οι αυπνίες και οι ξαγρύπνιες τους...
Το μόνο που έχει σημασία είναι οι σιωπες που ανταλλάσσουν μεταξύ τους, τα χαμόγελα που γίνονται ρυτίδα στο πρόσωπό τους,η νοσταλγία που ζωγραφιζεται στα μάτια τους, τα κοινά όνειρα για ταξίδια στάσιμα σε θάλασσες-αμπελώνες και πεδιαδες-κυματα....
Καμιά φορά χρειάζεται απλώς δυο ψυχές δευτερο χέρι και δυο κορμιά με μερεμέτια που<< νόμιζαν >.ότι ζούσαν και θέλησαν να <<πεθανουν >>ξέπνοα!!!
Καμιά φορά χρειάζεται να γνωρίσεις έναν γέροντα και ένα ξανθό κουτσοδόντικο πιτσιρίκι να περπατούν την στρατα του αχρονου χρόνου κια να σου ψιθυρίσουν σαν κέρασμα πως ..ο έρωτας δεν έχει ηλικία!!!
Σε κάνει πεντάχρονο πλάσμα που ανακαλύπτει την χαρά ενός παγωτού στο καταμεσημερο ή σε μεταμορφώνει σε γιαγιά που κεντά την πεθυμιά σταυροβελονιά σε κεντίδι ακριβό!!!!
Σε κάνει κοριτσάκι με μαυρα λουστρινένια παπούτσια και ροζ φιογκάκια στα μαλλιά.
Σε κανει γέροντα με ζάρες σα χερια - χαρτες ναυτικού και ασπρα μαλλιά σαν θεό βιβλικό θυμωμενο για την νιότη που σπαταλησε σε λάθος φιλιά και είδωλα!!!
Ο ερωτας Εκτίθεται δεν Εκτίθει, απογειώνεται χωρίς ντροπή και δεν βαλτώνει στην μονοτονία, αφιερώνεται δεν λατρευεται, βουτάει σε παγωμένα ,σκοτεινά νερά και δεν πετά με αλερωτες φτερουγες.
Και κυρίως ....φαίνεται.
Δεν τον δειχνουν...ΦΑΙΝΕΤΑΙ!!!
Τον έρωτα μάτια μου δεν μπορείς να τον κρύψεις.
Δεν χωράει πουθενά.Ουτε καν μεσα σου..Σε ξεχειλίζει!!!!
Ο πραγματικός έρωτας.
Ο αμοιβαίος έρωτας...Για αυτον σου μιλώ τόση ώρα..
Τον ερωτα τον ΕΝΑ οχι τον κλωνοποιημενο αυτόν που μπαίνει σε ταπερ και μοιραζεται ...μυριζοντας πλαστικό!!!
Ο Ερωτας ο Πρωταγωνιστής του μαυροασπρου κινηματογραφου...Ο σταρ...Ο απόλυτος...Ο ζητιανος..Ο κλοσαρ...Ο αστεγος ερωτας..Ο μετανάστης ερωτας....
Οχι...οχι προς Θεού ο άλλος ...ο μονόπλευρος ο εγωιστής ,ο παλιάτσος ,ο πολιτικάντης ερωτας που θέλει να σε κυβερνήσει σαν...μεγαλώσει εντός σου!!!
Όχι ..όχι αυτός που τον ακολουθείς από συνήθεια, από ανάγκη, υποχώρηση, από ανασφάλεια, από φόβο.
Οχι ο ερωτας που τον ...ψηφίζεις για ρουσφέτι μα αυτός που ξεκινά μια επανάσταση με ενα συνθημα κόκκινο σε τοίχο λευκό!!
Ο Ερωτας....
Ο πραγματικός έρωτας τους θέλει και τους δύο παρόντες.ΕΚΕΙ....
Στρατιωτες στο πεδιο μάχης που λέγεται κορμί..
Αλίμονο στους λιποτάχτες του ερωτα που είδαν κρυμενοι στα χαρακώματα τον...<<αλλον>>να πεθαινει και αυτοι να μενουν ζωντανοί,ασφαλείς,αφανείς...ζωντανοί-νεκροι!!!
Ο Ερωτας τους θέλει και τους δυο παραδομένους...χαμένους....δικούς του!!
Ο ερωτας....
Αυτός που διαβαζεις μα δεν ζεις..
Αυτος που αν ζουσες θα γραφόταν ....για να διαβαστεί μια μέρα σαν νύχτα!!!