Η λίστα ιστολογίων μου

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

Εκείνοι οι έρωτες που μας ταξιδεύουν...!

Κι είναι κι εκείνοι οι έρωτες που σε σημαδεύουν...
Δεν έχει σημασία ο χρόνος που θα τους ζήσεις. Η ηλικία, η εμπειρία, η διάρκεια. Μετρά μόνο η ένταση των συναισθημάτων... Και κυρίως εκείνο το ακατανίκητο της πρώτης φοράς...
Κι ας έχουν υπάρξει μέχρι τότε άπειρες πρώτες φορές. Κι ας έχεις ερωτευτεί πέφτοντας με τα μούτρα, λέγοντας πως εκείνος θα είναι το λιμάνι σου, έχεις απογοητευτεί και συνεχίζεις...
Μέχρι την επόμενη φορά και κάθε φορά...
Ώσπου εμφανίζεται αυτός. Μπορεί να μη σου γεμίζει εξωτερικά το μάτι... Είναι στατιστικά αποδεδειγμένο, ότι ο βαρύς νταλκάς μας δεν είναι απαραίτητα κι ο πιο όμορφος που κυκλοφορήσαμε ποτέ...
Όμορφος δεν είναι, αλλά έχει κάτι... Κάτι που σε τραβά σα μαγνήτης. Σε ελκύει, όπως κανείς...
Κι ενώ δεν είναι το βαρύ, το σέρτικο το αρσενικό, σε παίζει στα δάχτυλα... Μια στο μέλι, μια στο ξύδι... Μια στον ουρανό, μια στα πατώματα. Και το πρόβλημα είναι ότι σ’αρέσει...
Γιατί έτσι είμαστε οι άνθρωποι, από τη φύση μας...
Καλά τα λιμάνια, με την άπνοια και τους κυματοθραύστες τους, αλλά εμείς θέλουμε πελάγη...
Θέλουμε ν’αρμενίζουμε πότε κόντρα, πότε πρίμα... Μόνο έτσι νιώθουμε πως ζούμε...
Εκείνος λοιπόν αναλαμβάνει καπετάνιος σου κι εσύ στις διαταγές του... Πειθήνιο και πρόθυμο πλήρωμα, μαζεύεις κι απλώνεις πανιά, σύμφωνα με τα παραγγέλματα...
Έρωτας. λιτός μα απόλυτος... Απλός και συνάμα άλυτος, σαν κόμπος ναυτικός...
Έρωτας που δεν τον περίμενες κι όμως σε βρήκε... Γιατί μην ακούς τι λένε για κατάστηθα χτυπήματα... Παραπληροφόρηση, λόγω της θέσης της καρδιάς...
Από καταβολής κόσμου, ο έρωτας θέλει να σε χτυπά στην πλάτη κι όχι στο στήθος...
Θέλει να μη βλέπεις, να μην περιμένεις... Έτσι ευχαριστιέται καλύτερα τα όσα σου προκαλεί... Πισώπλατες σαϊτιές, που όμως δε σε χάλασαν καθόλου...
Ίδιος στόχος, άλλο σύστημα αναφοράς, όπως θα έλεγαν και οι φυσικοί...
Βέβαια ο έρωτας, εξ’αρχής θέμα χημείας ήταν...
Μικρές νοθείες, σε καθόλου ελεγχόμενες συνθήκες και με ανεξέλεγκτες αντιδράσεις...
Δεν υπάρχουν δοσολογίες, δεν υπάρχουν ιδανικές συνθήκες και περιβάλλοντα. Σταυρώνεις τα δάχτυλα κι όπου βγει...
Χημεία είναι αυτή... Και στη χημεία ή καίγεσαι ή εκτινάσεσσαι...
Και στις δύο περιπτώσεις, το έχεις ζήσει... Το έχεις αφήσει να σου συμβεί, δίχως φόβους κι απωθημένα... Δίχως μπαγκάζια που σου φόρτωσαν πρώην στην πλάτη. Δίχως φαντάσματα και δαιμόνους...
Κι αν καείς, κάηκες... Θα συνέλθεις και θα βάλεις πλώρη γι’αλλού... Ταξιδιάρικες οι καρδιές μας ζητούν να ναυτολογηθούν. Κόντρα σε πληγές, απωθημένα κι άσχημες μνήμες...
Πως αλλιώς, αφού γεννήθηκαν για να ερωτεύονται άνθρωποι...
Μπορεί ο Ένας, ο μέγας καπετάνιος της καρδιάς σου, να φύγει μια μέρα... Άλλωστε το “έζησαν αυτοί καλά” των παραμυθιών, έχει μια σοφά διατυπωμένη ασάφεια...
Έζησαν καλά, μα έζησαν και μαζί;
Μπορεί ναι, μπορεί και όχι... Καλώς καμωμένο το ένα, καλώς καμωμένο και το άλλο... Κάθε εμπόδιο άλλωστε για καλό, όπως λέει κι ο σοφός λαός...
Φύγει ή μείνει ο βαρύς ο νταλκάς, πονεμένη ή όχι ιστορία, εσύ φρόντισε να ζήσεις καλά... Γιατί ζεις για σένα και για κανέναν άλλο... Γι’αυτό έχεις και την υποχρέωση να διαχειριστείς το χρόνο που σου δίνεται, όσο το δυνατόν πιο συνετά... Να τον ρουφήξεις ως το μεδούλι για να γευτείς τη νοστιμιά... Με σπασμένα μούτρα, με πίκρες κι άλλες τόσες χαρές κι ευτυχισμένες στιγμές...
Δικές σου οι μεν, δικές σου και οι δε...
Έχεις υποχρέωση να ζήσεις πλήρης συναισθημάτων, δικαίωμα να κάνεις λάθος τρώγοντας τα μούτρα σου και καθήκον να σηκωθείς και να πας γι’άλλα... Από την αρχή... Και για όσες αρχές χρειαστεί...
Κύκλος η ζωή, γυρνά ολοέναΚαι κάθε τέλος θα έρθει νομοτελειακά να συναντήσει την αρχή...
Με ό,τι αυτό συνεπάγεται... Νέους ανθρώπους, εμπειρίες, συναισθήματα... Νέα ταξίδια...
Κάθε μεγάλος έρωτας, κάθε τιμονιέρης στο ταξίδι μας και μια καταγραφή στο ημερολόγιο καταστρώματος...
Όταν δέσουμε άγκυρα κι αράξουμε οριστικά, τούτο το ημερολόγιο θα έχει ν’αποδείξει μόνο ένα πράγμα...
Πως κόντρα σε όσα για χρόνια πιστεύαμε, ο ένας και μοναδικός καπετάνιος της ύπαρξής μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι... Εμείς καθορίζουμε στίγμα, πορεία και προορισμό... Δικό μας το καράβι, δικό μας το ταξίδι, δική μας και η άγκυρα... Κυρίως αυτή...
Αυτά να θυμάστε και να ερωτεύεστε... Έτσι ταξιδιάρικα... Πελαγίσια... Άλλωστε η αλμύρα είναι που νοστιμεύει τη ζωή...

Πηγή : http://www.anapnoes.gr/


Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

Μην κρίνεις, χωρίς να ξέρεις...!

Την λένε ορφανή...
Στην πραγματικότητα έχει χάσει τον πατέρα της σε αυτοκινηστικό δυστύχημα. Αιτία μια νταλίκα.

Τον λένε μπάσταρδο...
Στην πραγματικότητα ο πατέρας του παράτησε την μητέρα του και τον ίδιο σε ηλικία 10 μηνών.

Την λένε πουτάνα...
Στην πραγματικότητα είναι το πιο ευαίσθητο πλάσμα,δεν έχει ακουμπηθεί από άντρα κι ας είναι 18.

Τον λένε χοντρό...
Στην πραγματικότητα πάσχει από θυρεοειδή πάχους. Δεν μπορεί να ξεπεράσει το πρόβλημα του ούτε με χάπια.

Την λένε άσχημη...
Στην πραγματικότητα είναι όμορφη. Απλώς δεν είναι στο γούστο τους.

Τον λένε γκέι επειδή λέει πως αγαπάει έναν άντρα...
Στην πραγματικότητα εννοεί τον πατέρα του που τον έχασε μπροστά στα μάτια του σε ηλικία 10 χρονών. 

Την λένε σκύλα...
Στην πραγματικότητα κλαίει κάθε βράδυ. Βιάστηκε σε ηλικία 8 χρονών απ' τον πατριό της.

Τον λένε βρομιάρη,πως φοράει όλο τα ίδια ρούχα...
Στην πραγματικότητα του η οικογένεια του δεν έχει λεφτά ούτε για ψωμί."

Στην πραγματικότητα δεν έχεις ιδέα τι έχει περάσει ο καθένας ξεχωριστά... Ξέρεις το όνομα του,μα όχι την ιστορία του... Σου είναι εύκολο να κρίνεις,έχεις τις ανέσεις που αυτοί δεν έχουν,δεν έχεις περάσει ούτε το 1/4 από αυτά που πέρασαν αυτοί... Μιλάς για συναισθήματα,μα μόνο για τα δικά σου... Σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου... Γιαυτό και εσύ ο ίδιος καταστρέφεις την γενιά σου,μην κατηγορείς κανέναν άλλον γιαυτό...




Τι λέει για τη φιλία, το χρόνο και την αγάπη η Μέριλ Στριπ...!

Το γύρο του Διαδικτύου κάνει τις τελευταίες ώρες ένα κείμενο της Mέριλ Στριπ με τίτλο «Δεν έχω άλλη υπομονή», ένα κείμενο της ηθοποιού για το χρόνο που περνάει, τη φιλία, την αγάπη...

Γράφει η Μέριλ Στριπ:

«Δεν έχω υπομονή για κάποια πράγματα, όχι επειδή είμαι αλαζονική, αλλά επειδή έχω φτάσει σε ένα σημείο της ζωής μου όπου δεν μπορώ να χάνω χρόνο με ότι με δυσαρεστεί, ή με πληγώνει. Δεν έχω υπομονή για τον κυνισμό, για την υπερβολική κριτική και τις απαιτήσεις οποιασδήποτε φύσης. 

Δεν έχω πια τη διάθεση να αρέσω σε όσους δεν αρέσω, να αγαπάω αυτούς που δεν με αγαπάνε και να χαμογελάω σε αυτούς που δεν μου χαμογελάνε. Δεν μπορώ να χαλαλίσω ούτε λεπτό σε αυτούς που λένε ψέματα, ή θέλουν να με χειραγωγήσουν. 

Αποφάσισα ότι δεν θέλω να συνυπάρχω με οποιονδήποτε προσποιείται, υποκρίνεται, είναι ανειλικρινής ή με κολακεύει. Δεν μπορώ να ανεχθώ ούτε την επιλεκτική γνώση, ούτε  την ακαδημαϊκή αλαζονεία. Δεν με ενδιαφέρει ούτε το κουτσομπολιό. 

Αντιπαθώ τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρίσεις. Πιστεύω στον κόσμο των αντιθέτων και γι αυτό αποφεύγω ανθρώπους με δύσκαμπτες και άτεγκτες προσωπικότητες. Στη φιλία απεχθάνομαι την έλλειψη αφοσίωσης και την προδοσία. Δεν τα πάω καλά με όσους δεν ξέρουν να πουν μια καλή κουβέντα, ή μια λέξη ενθάρρυνσης. Βαριέμαι τις υπερβολές και δεν μπορώ να αποδεχθώ αυτούς που δεν αγαπάνε τα ζώα. 

Και πάνω από όλα δεν έχω υπομονή για όποιον δεν αξίζει την υπομονή μου».



Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Καλό μήνα...!

Καλό μήνα...
Μην μου στενοχωριέσαι μάτια μου....
Το καλοκαίρι δεν έφυγε...εδώ θα μείνει...στην άκρη του ποτηριού με το κρασί που τώρα μαζεύουμε τα σταφύλια του...
Στην κούνια του κήπου που θα ανεμίζει φύλλα χρυσά!!
Στα αλμυρά σου μάτια από ένα δάκρυ και ένα κύμα...
Στο φιλί σου σαν παγωτό σπιτικό που θα φτιάξω για σένα μόνο....να σε φιλέψω Αύγουστο!
Στην άμμο που θα μείνει κρυμμένη από την σκούπα της καθαριότητας ,κάτω από το κρεβάτι που θα ονειρεύεσαι...να αφήνει λίγο ανασταστη την καρδιά!!
Στον άνεμο που θα κουνά τα λευκά δαντελένια κουρτινάκια σαν πανιά ιστιοφόρου να ξεκινάς ταξίδια...
Το καλοκαίρι δεν έφυγε μάτια μου...
Ποτέ δεν φεύγει..Εσύ μονάχος έφτιαξες βαλίτσες να πας να βρεις έναν χειμώνα!!
Καλό μήνα....