"...Αλήθειες..."

Χτες το βραδυ με ρωτησε ενας κοντινος μου ανθρωπος πως ειμαι.
Ενω χιλιαδες κουβεντες και συναισθηματα μου περασαν απο το μυαλο
του απαντησα “....

Αγαπησα πολυ.
μα και πολλοι με εγκατελειψαν.

Ηταν τοσα που εκρυψα πισω απο την φωνη μου.
Και αλλα τοσα που ηθελα να τους πω.
Ηταν τοσα που εγραψα στο χαρτι μου.
Λυπαμαι που φτασαμε εδω..μα το εσκισα και αυτο.

“Σαγαπαω, μην φυγεις...” εγραψα.

Δεν θυμαμαι ποια ηταν η τελευταια φορα που σηκωθηκα χωρις να κλαιω.
Δεν θυμαμαι ποια ηταν η τελευταια φορα που γελασα.
Δεν θυμαμαι ποια ηταν η τελευταια φορα που πηρα μια αγκαλια.
Δεν θυμαμαι ποια ηταν η τελευταια φορα που ενιωσα καλα.
Δεν θυμαμαι ποια ηταν η τελευταια φορα που “ενιωσα”.
Δεν θυμαμαι ποια ηταν η τελευταια φορα που ειπα “την αληθεια”.

Μα θα σου πω κατι αποψε, ομορφε φιλε μου.
Κατι που ισως δεν στο ειπα ποτε.

Μετα απο τοσες νυχτες σιωπης.
Μετα απο τοσες μερες θλιψης.
Μετα απο τοσα παγωμενα δακρυα. 
Μετα απο τοση πικρη απογοιτευση.
Μετα απο τοσες πληγες και σκεψεις ανεπουλωτες.
Μετα απο τοση αντοχη και προσπαθεια.
Μετα απο τοσο καιρο..

“Δεν νιωθω ποια.
Ραγισα, εσπασα, εγινα χιλια κομματια και μετα αποτομα Σκληρινα.”

Και η αγαπη? Την αγαπη την επνιξα μεσα μου..τοσο πολυ που αρχισε να με δηλητηριαζει.
Τοσο πολυ που μπορω να νιωσω ολο το δηλητηριο της στο σωμα μου.
Και το δηλητηριο οπως και να το κανεις σε σκοτωνει..ειτε αργα και επωδυνα ειτε απλα και γρηγορα.

Δεν περναει ποια ο ερωτας απο εδω, ουτε την αγαπη θελω. Το φανταζεσαι οτι το ειπα αυτο?
Δεν πυστευω ποια. Δεν μπορω να πυστεψω. Δεν θελω. Δεν μ'αρεσει.

Μπορω να τα συνοψισω ολα μεσα σε δυο λεξεις “ Τα σιχαθηκα.” 

... “Καλα εσυ;” και αυτος σκεπτικος αποκριθηκε ..”Καλα”.

Οι "αληθειες" του ανθρωπου αλλαζουν και αυτη ειναι η δικια μου αληθεια "σημερα".!