Ο Έρωτας με το Ε κεφαλαίο δεν μιλά...!

Να μην υπάρχει τιποτα...
Ουτε καν εσυ..ουτε καν εγω...
Να βουλιαζει σε ενα απύθμενο βυθο επιθυμιων και φοβων το εγω μου μαζι με το εσυ σου....
Μαζι...οχι σαν ενα...μαζι!
Χωρια ..μα μαζί!
Ολοκληρα δυο ατελή κομματια που δεν δεχτηκαν ποτέ να γινουν συμβατικά <<μισά >> μισερεμενα , μιας ζωης που κρυβεται στο φως...
Στις σκιές και στην φλόγα ενος κεριου που τρεμοπαιζει να τρεμοπαιζει και η δικη σου καρδια...και η δικη σου ματιά ..και η δική σου ψυχή!
Ο Ερωτας με το Ε κεφαλαιο δεν μιλά...δεν χρειαζεται τιποτα να πει....τιποτα να αποκαλυψει,να ανακαλυψει,να ζητησει,να δωσει,να δικαιολογήσει!
Αυτος ο Ερωτας μιλα με σιωπες..
Βουβά, μα οχι στην νοηματική τα λεει όλα..χωρις να πει τιποτα!
Συναντησες ποτέ άλαλο Ερωτα?
(αν οχι..τι κριμα...)
Τους..τυφλούς και κουφους ερωτες με το ε μικρό και αναπηρο να φοβασαι..
Αυτους που..κουτσαινουν ταχα μου,στα φαναρια της επαιτειας και της ζωης να τους πεταξουν φραγκοδιφραγκα προσοχης!
Οι Ερωτες οι μεγαλοι..οι αχρονοι,οι αφοβοι,οι καρμικοί,οι ταξιδιαρηδες με ενα δισακι μονο αποσκευη στο συμπαν...δεν μιλουν...μα ακουν , μα γευονται,μα μυριζουν, μα αγγίζουν,μα τρεφονται ,μα χαιδευουν...μα.....ειναι λιγοι!
Αξιωθηκες τετοιον ερωτα?
Συμπυκνωμένη σιωπη σαν σμιγουν δυο κεφαλια..και τα λένε όλα χωρις να βγει ηχος....
Να συντονιζονται οι χτυποι της καρδιας ..και τα αναρχικα μυαλα , σε μια ιδεα που σηκωνει παντιερα και επανασταση!
Να σταματα ο χρονος και οι παλμοί ..οσο αγκαλιασμενοι ακινητοι..τρεχουν με ενα σπρευ στο χερι να γιομισουν γκραφιτυ πολυχρωμα την ανερωτική αυτη γκριζα πολη!
Να μην υπάρχει χτες σημερα και αυριο...να μην υπαρχει μνήμη και προσμονή..θυμηση και αναμνηση ..μονο σκορπιες εικονες μιας ζωης που όλο ΑΝ αναρωτιεται..που όλο ΑΝ αναμετρα και αναμετριεται!
Μιλησα χωρις λεξεις..
Εγραψα χωρίς πένα...
Ακουσα οσα δεν ειπε..
Ειπε όσα ρωτησα...
Και μετά....μετά η νυχτα εκανε οτι κανει χρόνια τωρα!
Εδωσε ενα σαξοφωνο στο φεγγαρι και μια κιθαρα στο κυμα...και με σκεπασε μαυρο...μαυρο να γινω και εγω...μερος της άυλο εκει που συχναζουν μονο αστρα και κομητες..εκει που ο ερωτας γινεται προσευχη παιδιου αγεννητου..εκει που ζουν οι σιωπες αιωνες τωρα!
Εκει που οτι φοβαμαι γινεται πέτρα..αλικτυπο του Αιγαιου και εγω το βαζω στην τσεπη του τζην μου φυλαχτο!
Φοβος φυλαχτό....
Πρωτη φορα μου με..φυλά φοβος!
Ηξερα για πριγκιποπούλες που τις φυλούσαν δρακοι...
Ηξερα για κυράδες που τις φυλούσαν οι νάνες τους...
Εγω....μια μικρη μαγισσα με φιλτρο μου μαγικο τις λεξεις μου....ενα φοβο εχω να με φυλά απο οτι δεν θελω πια...να φυλαχτώ!
Και μια σιωπή......
Μια σιωπή που πέρασα με κλωστη θαλασσια στον λαιμο μου....κατω απο το λευκο πουκαμισο..στο μερος της καρδιας!
Στο..υψος της ψυχης που ..πηρε μποι!!!!!
Τι σκληρή τελικα η ελευθερία των ονειρων!
Πόσο..δυσβασταχτα τα ανελευθερα ονειρα!
Καληνυχτα...

Κάποιοι έρωτες δεν τελειώνουν ποτέ...!

Τον αγαπας. Τον αγαπας τοσο πολυ που οσες φορες και να πεις τελος, οσες φορες και να διαγραψεις τα μηνυματα, τις φωτογραφιες, οσες φορες και να πεισεις τον εαυτο σου οτι θα εισαι καλα χωρις αυτον, δεν καταφερνεις ουτε στο ελαχιστον να τον μισησεις. Και οταν φτανει η ωρα του τελους σκεφτεσαι γιατι δεν προλαβα μια τελευταια αγκαλια; Γιατι εφυγα χωρις ενα φιλι; Γιατι τον αφησα εγω να φυγει χωρις να προσπαθησω να κανω κατι; Και συνεχως μεσα σου κυριαρχει ενας αντιλογος…Αλλα λεει το μυαλο αλλο η καρδια…το μυαλο συνεχως λεει να τον ξεχασεις και οτι ισως σου αξιζει κατι περισσοτερο κατι που θα ανταποκρινεται στις προσδοκιες σου..Η καρδια ομως ξερει οτι μονο αυτον θελει. Οτι αυτον ηθελε, θελει και θα θελει μεχρι να σταματησει να χτυπαει… Και σκεφτεσαι τι πρεπει να κανω; και εκει που ειχες πει οτι δεν θα ξαναριξεις τον εγωισμο σου, η δεν θα ξαναφερθεις ανωριμα, η δεν θα πεσεις στα ποδια του να τον παρακαλεσεις εισαι ετοιμη με μια λεξη του, να τα κανεις ολα αυτα μονο και μονο για να ξανανιωσεις την αγκαλια του..το χερι του στο λαιμο σου, τα χειλη του στα δικα σου..το σωμα του εναντια στο δικο σου..να ξανανιωσεις αυτην την μοναδικη ενοτητα που εσεις οι 2 εχετε και θα εχετε… και ενω εχεις υποσχεθει οτι δεν θα ξαναστειλεις, και απλα καθεσαι και γραφεις, η ιδεα του να σπασεις την υποσχεση σου μοιαζει τοσο δελεαστικη… και προσπαθεις να του εξηγησεις μεσα σε αψυχες λεξεις πως τον θες πισω, πως εισαι ετοιμη να παρατησεις τους παντες και τα παντα μονο αν στο ζητησει.. πως θα κανεις τα παντα για να σε συγχωρεσει..οτι και αν ειναι αυτο… και ελπιζεις…ελπιζεις γιατι ξερεις οτι αυτο που ειχατε δεν ηταν της πλακας…γιατι ολα αυτα ηταν ερωτας και αγαπη…γιατι δεν μπορεις να φανταστεις τον εαυτο σου να αποκαλει ερωτα κανεναν αλλον…γιατι εχεις συνδεσει αυτην την τοσο μικρη λεξουλα με αυτο το τοσο αγαπημενο σου ονομα που μεχρι και εσυ η ιδια τρομαζεις με το ποσο δυνατο ειναι αυτο που νιωθεις…και το κανεις..του στελνεις…ασχετα με τα σαγαπω, τα σε μισω, τα σε βαρεθηκα, τα κουραστηκα, τις ανωριμοτητες, τις σκηνες στα παρτυ… ασχετα με τα λαθος και τα σωστα…ασχετα με τις αποφασεις σας.. του στελνεις γιατι τον αγαπας οσο τιποτα στον κοσμο…και γιατι φοβασαι το να εισαι μακρυα του… φοβασαι το να ξερεις οτι θα γυρισεις το βραδυ στο σπιτι και δεν θα τον ακουσεις να σου μιλαει για ασχετα θεματα…φοβασαι οτι κανεις δεν θα σε κανει να γελασεις οπως εκανε αυτος…φοβασει οτι δεν θα ξαναηρεμισεις στην αγκαλια του…φοβασαι οτι ισως δεν σε αγαπαει αρκετα..φοβασαι να εισαι χωρις αυτον..γιατι απλα ο κοσμος σου ολος περιστρεφεται γυρω του…και πως να συνηθισεις σε ενας ξενον κοσμο; η καλυτερα θελεις να συνηθισεις σε εναν ξενο κοσμο;..και καπους εκει ειναι που τα ματια θολωνουν και δεν βλεπεις τι γραφεις…γιατι ειναι πολλα…και ξερεις οτι ενα ματσο λεξεις ισως να μην κανουν τιποτα…απλα νιωθεις την αναγκη να του τα πεις ολα αυτα…και αν επειτα αποφασισει να φυγει ξερεις οτι τουλαχιστον εσυ τα ειπες ολα…οτι παιζεις με ανοιχτα χαρτια και οχι ψευτικους εγωσμους παριστανονταντας πως δεν σε νοιαζει…και επειτα αφηνεις την επιλογη σε αυτον..θα φυγει η θα μεινει τελικα;…